Crazy

Nieznaczna była różnica między Luką Hännim a Daniele Negronim w finałowym głosowaniu Deutschland sucht den Superstar. 3% głosów więcej uczyniłoby Daniele oficjalną supergwiazdą 2012 i zapewniło mu potężne wsparcie promocyjne oraz liczący kilkadziesiąt pozycji kalendarz koncertowy. Mimo tego wszystko jednak wskazuje, iż po raz pierwszy w historii DSDS zdobywca drugiego miejsca ma szanse na zrobienie większej kariery niż zwycięzca. Na pierwszy rzut oka Daniele Negroni sprawia wrażenie nieco dziwacznego nastolatka, który za uszy został wciągnięty do finałowej fazy popularnego talent-show. Jeśli jednak dokładniej przesłuchamy jego debiutancki album "Crazy" możemy zauważyć, iż wokalnie ma on znacznie więcej argumentów niż zwycięzca DSDS Luca Hänni.

Do podobnych wniosków doszła zapewne wytwórnia płytowa, która zdecydowała się wydać album Daniele Negroniego zaledwie tydzień po płycie Hänniego. Producentem "Crazy" jest Dieter Bohlen, który napisał również osiem z dwunastu piosenek zamieszczonych na płycie. Dopasowując się do stylu reprezentowanego przez Daniele i jego muzycznych ambicji stworzył kilka utworów, które śmiało czerpią ze stylistyki rockowej zachowując nadal przyjemne dla ucha melodie, którymi Bohlen przez lata podbijał serca słuchaczy. Naturalnie takie podejście do tematu nie spodoba się sporej grupie zwolenników twórczości Dietera Bohlena, których odrzucić mogą chociażby głośne występujące w sporej ilości gitary. Osoby otwarte na alternatywne wobec typowo bohlenowskich brzmienia powinny jednak zapoznać się z "Crazy" i sądzę, że znajdą one tutaj coś dla siebie.

Płytę otwiera singlowy "Absolutely Right" - popowy numer inspirowany klasycznymi utworami z kręgów r'n'b. W serwisie iTunes dostępny był także jego dance'owy remiks. Jest to kompozycja dla Bohlena nietypowa, ale łatwo wpadająca w ucho i co ważnie - nie nudząca się po kilku przesłuchaniach. Mnie osobiście urzekł główny fragment refrenu: "if you think I'm crazy you're absolutely right" - jestem miło zaskoczony zastosowaniem przez Dietera świeżej w jego twórczości frazy ;)

Albumowa dwójka to znany z finału DSDS "Don't Think About Me". Wykonanie Daniele jest cięższe wokalnie niż propozycja Luki Hänniego, jednak trudno powiedzieć czy to dla piosenki dobrze czy źle. Nadal rażą dziwacznie zwrotki, które w wersji Daniele mają nieco inny układ.

Trzecim singlem promującym album miał być początkowo "Terror In My Heart". Jest to szybki, gitarowy (podobnie jak "Goodnight Maria") kawałek. Gotowa była okładka, do portali internetowych rozesłane zostały teksty promocyjne, po czym... wybór padł na inny utwór. Czy to dobrze czy źle - ciężko powiedzieć. Jak wspominałem na wstępie, rockowe oblicze tego albumu nie wszystkim może się spodobać i najwyraźniej uznano, że lepszym wyborem będzie nieco bardziej konserwatywna piosenka. Mimo wszystko zarówno "Terror In My Heart" jak i "Goodnight Maria" na mojej prywatnej playliście mają ostatnio stałe miejsce jako nagrania dobrze łączące rockowy pazur ze stylem Bohlena.

Utworem, który ostatecznie został wybrany na trzeci singiel jest "I Like It Hot", dość specyficzny cover "My Bed Is Too Big" Blue System. Dieter Bohlen jak to ma niekiedy w zwyczaju, odkurzył jeden ze swoich starych przebojów dostosowując go do wymagań współczesnej publiczności. W tym przypadku zmieniła się melodia zwrotek, inne są też słowa. Melodia refrenu jest jednak taka sama jak w oryginale, również aranżacja czerpie z "My Bed Is Too Big". Efekt końcowy budzi nieco kontrowersji i trudno jednoznacznie wyrokować, czy pomysł odkurzania piosenki Blue System był trafiony czy nie. Warto jednak zauważyć, że Bohlen cały czas pamięta o utworach, którymi niegdyś zachwycał swoich fanów i wbrew temu co niekiedy o nich mówi (cyt. "alte Schleiße" - nie wymaga chyba tłumaczenia) docenia je w chwili, gdy zachodzi taka potrzeba.

Trzy pozostałe utwory Dietera Bohlena są już spokojniejsze. O ile "Don't Leave Me" swoim brzmieniem pasuje do reszty piosenek na płycie, o tyle "Love Is Getting Stronger" oraz "If You're Lonely" są niestety propozycjami z innej, cukierkowo-balladowej bajki i burzą nieco spójność albumu. Szczególnie pierwszy z nich, będący tak naprawdę twórczym rozwinięciem "Take Me Tonight" Alexandra oraz "I Love The Way You Smile" z płyty "Dieter - der Film" z nowym refrenem mógł być zastąpiony innym utworem.

Pozostałe cztery piosenki jakie znajdziemy na albumie są coverami utworów, jakie Daniele wykonywał podczas koncertów finałowych DSDS. Poza "Knockin' On Heaven's Door" są to jednak piosenki u nas raczej mało popularne, więc większość polskich słuchaczy wysłucha ich jako utworów premierowych.

Wokalnie Daniele Negroni wypada na "Crazy" całkiem nieźle. Piosenki zostały trafnie dobrane do barwy jego głosu oraz umiejętności - eksponują to co już potrafi i nie drażnią zbytnio dźwiękami, z którymi Daniele miałby problemy. Wydaje się też, że podjęto dobrą decyzję nie umieszczając na albumie piosenki "Sex On Fire" (jest ona b-sidem singla "Absolutely Right"), w której młody wokalista raczej nie zaprezentował się korzystnie.

Ze względu na specyfikę programu Deutschland sucht den Superstar Daniele Negroni nie zrobi prawdopodobnie wielkiej kariery. Gdy za rok wyschnie promocyjne źródełko wytwórni Universal i producenckie wsparcie Dietera Bohlena będzie on musiał na własną rękę budować pozycję w świecie show-biznesu. Historia Deutschland sucht den Superstar pokazuje, że jest to trudne, dla dotychczasowych uczestników show niemal niemożliwe. Daniele dokonał już jednak pewnego przełomu startując ze swoim albumem lepiej niż zwycięzca DSDS 2012 (w bezpośrednim porównaniu jego płyta sprzedaje się lepiej niż album Luki Hänniego). Niezależnie od tego jak potoczą się dalsze losy Daniele Negroniego, powinniśmy zapamiętać jego i jego płytę, gdyż miło jest widzieć Dietera Bohlena nie w roli hamulcowego dla młodego talentu, ale producenta który pozwala mu rozwinąć skrzydła dostarczając takich piosenek, jakich trzeba.